Υπάρχει ένα ολόκληρο υδάτινο σώμα στη Γη που δεν αγγίζει καμιά ακτογραμμή, μια περιοχή που βρίσκεται στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό και ονομάζεται θάλασσα Sargasso. Η θάλασσα είναι καλυμμένη από ένα καφεκίτρινο φύκι (που ονομάζεται Sargassum) και έχει γίνει το σπίτι ενός τεχνητού νησιού, που ονομάστηκε North Atlantic Garbage Patch.
Και όμως, παραμένει ένας τόπος με πραγματική οικολογική, ιστορική και ακόμη και πολιτιστική σημασία. Ένας ειδικός οργανισμός που έχει συσταθεί για την προστασία της εν λόγω θάλασσας την χαρακτηρίζει ως καταφύγιο βιοποικιλότητας, το οποίο διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στο ευρύτερο οικοσύστημα του Βόρειου Ατλαντικού.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι απειλούμενα είδη χελιών πηγαίνουν στη θάλασσα για να αναπαραχθούν, ενώ οι φάλαινες κυρίως οι σπερματοφάλαινες και οι καμπούρες μεταναστεύουν από αυτήν, όπως και οι τόνοι και άλλα είδη ψαριών. Είναι επίσης βασικό στοιχείο για τη στήριξη του κύκλου ζωής πολλών απειλούμενων και απειλούμενων ειδών, όπως ο καρχαρίας Porbeagle και διάφορα είδη χελωνών. Εν ολίγοις πρόκειται για ένα πλωτό τροπικό δάσος αναφέρουν οι βιολόγοι.
Και όμως η θάλασσα αυτή δεν έχει απασχολήσει μόνο τους ωκεανογράφους αλλά και τη λαογραφία. Ο Χριστόφορος Κολόμβος την κατέγραψε για πρώτη φορά στα ημερολόγια της αποστολής του το 1492. Έγραψε για τους φόβους των ναυτικών του ότι τα φύκια θα τους παγίδευαν και θα τους έσερναν στον πυθμένα του ωκεανού ή ότι οι άπνοια που αντιμετώπιζαν στη θάλασσα, μπορεί να τους εμπόδιζαν να επιστρέψουν στην Ισπανία.
Τέτοιοι φόβοι έγιναν μέρος της παράδοσης της θάλασσας για αιώνες, ενώ η φήμη της ενισχύθηκε περαιτέρω από τη σύνδεσή της με το διαβόητο Τρίγωνο των Βερμούδων.
Το τρίγωνο βρίσκεται στη νοτιοδυτική περιοχή της θάλασσας Sargasso μεταξύ των Βερμούδων, της Φλόριντα και του Πουέρτο Ρίκο και υφίσταται χάρη σε τέσσερα ρεύματα. Το ρεύμα του Βόρειου Ατλαντικού στα βόρεια, το Κανάριο ρεύμα στα ανατολικά, το Ισημερινό ρεύμα του Βόρειου Ατλαντικού στα νότια και το ρεύμα των Αντιλλών στα δυτικά. Αυτά τα κυκλικά ρεύματα παγιδεύουν αποτελεσματικά το υδάτινο σώμα στο εσωτερικό τους, με αποτέλεσμα να δημιουργείται αυτό που Ιούλιος Βερν περιέγραψε στο βιβλίο του ως μια τέλεια λίμνη στον ανοιχτό Ατλαντικό.
Σύμφωνα με μελέτη, η θάλασσα είναι θερμότερη, πιο αλμυρή και πιο όξινη από ό,τι ήταν ποτέ από τότε που άρχισαν οι καταγραφές το 1954 και ότι αυτό θα μπορούσε να έχει σοβαρές και εκτεταμένες επιπτώσεις σε άλλα ωκεάνια συστήματα.
